Het belang van de al afgelegde weg

In supervisie hebben we de neiging om vooruit te kijken: wat moet ik nog leren, ontwikkelen, begrijpen? Daarbij vergeten we soms stil te staan bij wat we alle kwaliteiten die we al hebben ontwikkeld en de stappen die we al hebben gezet. Bijvoorbeeld het besluit om supervisie te gaan volgen. Er zit een kracht in terugkijken op de al afgelegde weg. 

Een klassiek experiment met een stempelkaart in een autowasstraat laat het mooi zien:
Twee groepen moesten acht wasbeurten sparen voor een gratis wasbeurt.
De ene groep begon bij nul. De andere kreeg een kaart met tien vakjes… waarvan er al twee waren ingevuld. Ze moesten dus beide 8 stempels verzamelen.

Resultaat? Vanuit de tweede groep, die niet op nu begon, maar al een weg had afgelegd was er een grotere groep die de gratis wasbeurt verdiende en die deden het ook nog een sneller.

➡️ Waarom? We zijn dus blijkbaar meer gemotiveerd als we al onderweg zijn op een langere route, dan dat we aan het begin staan van een korte route.
(Bannink, 2020, positieve supervisie en intervisie)

In supervisie kun je dus ook kijken naar de al afgelegde weg.
Wanneer je bewust wordt van wat je al hebt onderzocht, uitgeprobeerd en geleerd hebt, groeit het gevoel van competentie. Je leert te bouwen op jezelf in plaats van te twijfelen aan waar je nog niet bent.

Dus aan jou als supervisant:
Sta eens stil bij de route die je al hebt afgelegd. Welke competenties heb jij al ontwikkeld?