Wat hebben beschermjassen met supervisie te maken?

Op het eerste gezicht lijken het twee verschillende werelden: beschermjassen, een term vol warmte, rituelen en familiecultuur – en supervisie, dat vaak wordt geassocieerd met professionele reflectie en werkcontext. Toch raken ze elkaar dieper dan je denkt.

Beschermjassen gaat over thuiskomen bij jezelf. Over de kleine dingen die je helpen herinneren aan wie je bent. Denk aan geuren, geluiden, rituelen uit je jeugd – dingen die je veiligheid en stevigheid geven als het leven schudt.

Voor mij zijn dat de zelfgebakken worstenbroodjes van vroeger waar ik in mijn vorige bericht al over vertelde. Alleen al de geur brengt me terug naar momenten aan de eettafel, worstenbroodjes met tomatsensoep, waar alles veilig en vertrouwd voelde. Als ik die broodjes bak, voel ik me even weer stevig. Gegrond.

En dat raakt aan waar supervisie óók over mag gaan.

Want in supervisie gaat het niet alleen over competenties of casuïstiek. Het gaat over jou – in relatie tot je werk. Over wie jij bent, waar je vandaan komt, wat jou raakt, en wat jou helpt om professioneel te groeien. En soms betekent dat ook: teruggaan naar je wortels.

Supervisie kan dan een vorm van beschermjassen zijn. Een veilige ruimte waar je – juist in een periode van verandering of onzekerheid – weer contact maakt met jouw eigen ankers. Wat je vroeger hielp, wat je gevormd heeft, en hoe dat nu nog doorwerkt in hoe jij in je werk staat.

Het is niet zweverig, het is geworteld. En juist dát helpt om sterker, authentieker en met meer rust je vak te beoefenen.

Dus… wat is voor jou zo’n anker?
Wat geeft jou stevigheid als het even schuurt? En durf jij dat ook toe te laten in je professionele ontwikkeling?